Produkty premium szansą dla unijnego drobiarstwa

Tradycyjna produkcja drobiu dla rynku masowego jest niewątpliwie bardzo przyszłościowa. Jednak w wielu krajach pojawia się coraz większe zapotrzebowanie na produkty premium. Rośnie grupa konsumentów, którzy zwracają uwagę nie tylko na cenę i jakość produktów drobiowych, lecz również na sposób produkcji – dobrostan drobiu, sposób żywienia, wpływ produkcji na środowisko itp. Również supermarkety wprowadzają coraz więcej produktów z półki premium.

W Europie zmiana w kierunku produkcji drobiu klasy premium ma duże znaczenie w kontekście opłacalności. Kraje rozwijające się mają znacznie niższe koszty produkcji i uboju drobiu. Koszty w UE są średnio o jedną trzecią wyższe niż w Brazylii czy Argentynie, a w stosunku do USA i Ukrainy – o 20-25% wyższe. W takiej sytuacji, kontyngenty importowe i dodatkowe należności celne w imporcie chronią unijny rynek przed nadmiernym napływem produktów drobiowych z krajów trzecich. Biorąc jednak pod uwagę negocjacje prowadzone na rynku światowym (np. TTIP – Transatlantyckie Partnerstwo w dziedzinie Handlu i Inwestycji), można przewidzieć scenariusz z niższymi należnościami celnymi w UE i większym dostępem rynku unijnego dla krajów trzecich. Zdaniem ekspertów, słabsza konkurencyjność unijnego przemysłu drobiarskiego jest zagrożeniem dla produkcji tradycyjnej. Europa posiada technologiczne know-how, które pozwoliłoby jej wytwarzać znacznie więcej drobiu niż obecnie, jednak na przeszkodzie stoją wysokie koszty produkcji, a także przepisy z zakresu ochrony środowiska i dobrostanu zwierząt.            Szansą może być segmentacja rynku – dłuższy okres odchowu ptaków, utrzymywanie w mniejszym zagęszczeniu, z dostępem do wolnych wybiegów oraz zmiana sposobu żywienia. Koszty produkcji takiego drobiu są średnio o 20% wyższe niż w hodowli tradycyjnej. Niektórzy konsumenci w Europie są jednak gotowi płacić więcej za mięso drobiu o wyższej wartości dodanej, zwłaszcza gdy zostanie ono w szczególny sposób zareklamowane.     

W 1992 r. do osiągnięcia wymaganej wagi ubojowej kurcząt brojlerów utrzymywanych w systemie tradycyjnym potrzeba było 46 dni. Kurczęta zagrodowe dochodzą do tej wagi w ciągu 56 dni, a certyfikowane kurczęta premium dorastają do minimum 81 dni. Obecnie, okres chowu kurcząt tradycyjnych został skrócony do 35 dni, a w 2020 r. może to być już tylko 32 dni. Różnica między tymi metodami hodowli zatem pogłębia się.

Według raportu Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z 2010 r., jedynie 7% wszystkich stad rodzicielskich kurcząt w UE przeznaczono do produkcji ptaków wolniej rosnących. Najbardziej znane marki pochodzą z Holandii („Chicken of Tomorrow”, „Beter Leven”), Francji („Certifé”), Wielkiej Brytanii („RSPCA Freedom Food”) i Niemiec („Tierschutzlabel”). We Francji ponad jedna trzecia hodowców produkuje kurczęta wolniej rosnące. Szacuje się, że do 2020 r. holenderski „Chicken of Tomorrow” powinien zastąpić na półkach holenderskich supermarketów drób tradycyjny. W Polsce produkcja drobiu typu premium stanowi jeszcze niewielki udział, jest zatem szansa na rozwój tej niszy rynkowej.   

             Opracowała: Ewa Siemieńska, FAMMU/FAPA